انتقادی كه بر خیلی از بازی‌های تیراندازی وارد می‌دانند، در مورد احساس خشونت روتین و یكنواختی است كه در ازای انجام یك سری كارها به بازی‌كننده القا می‌شود. این كه سبكی خاص از این موضوع لطمه می‌خورد یا كل رسانه‌ بازی‌های رایانه‌ای جای بحث دارد، ولی بیشتر بازی‌های تیراندازی رویه‌ای مشابه فیلم‌های اكشن دنبال می‌كنند یعنی قهرمان قصه، كمترین واكنش یا تعامل را نسبت به كشتن دشمنانش نشان می‌دهد.با این حساب «تك‌تیرانداز ماهر» یك بازی نادر محسوب می‌شود، زیرا از زمانی كه گلوله شلیك می‌شود تا آن هنگام كه به هدف اصابت می‌كند، جزئیات به روشنی نمایش داده می‌شود. شاید بهتر بود این ویژگی آغازگر سبكی در روایت قصه باشد كه در آن، قهرمان اصلی نسبت به كشتاری كه انجام می‌دهد، كمی تامل كند؛ ولی متاسفانه سازندگان نتوانسته‌اند به چنین خواسته‌ای پاسخ مناسب دهند و بیشتر به یك روش بیولوژیك، چیزی شبیه به X-Ray مورتال كمبت اكتفا كرده‌اند. در نتیجه آن حسی كه ما به دنبالش هستیم، اگر احیانا در كسی ایجاد هم بشود، چندان تاثیرگذار نخواهد بود.بعد از كشیدن ماشه، زمان آهسته می‌شود و دوربین نوك گلوله‌ را كه با شكافتن هوا لحظه به لحظه به هدف نزدیك می‌شود، دنبال می‌كند. درست قبل از این كه گلوله به بدن هدف اصابت كند، زمان متوقف می‌شود و در حالت ‌X-Ray‌ مسیر گلوله در بدن انسان و اعضا و بافت‌هایی كه از بین خواهد رفت، نمایش داده می‌شود. هنگام هدشات كردن می‌توان متلاشی شدن جمجمه را نظاره كرد.سبك تك تیراندازی یا اصطلاحا اسنایپینگ مدتی است طرفداران خاص خود را پیدا كرده و بازی‌هایی هم برای آن ساخته شده است تا این فرصت به بازی‌كننده‌ها داده شود. خارج از هرج و مرج و درگیری شدیدی كه در «جنگاوری نوین» تجربه می‌كنیم، در تك‌تیرانداز ماهر به گوشه‌ای خلوت و خارج از دید بخزیم، نفس را در سینه حبس كنیم و با كشیدن ماشه مغز اهدافی در صدها متر دورتر را به دیوار میخ كنیم! انجین فیزیك بازی به اندازه‌ كافی قدرتمند است تا هنگام شلیك، نیروی جاذبه و شدت باد را روی گلوله اعمال كند.به لطف همین فیزیك خوب است كه در ابتدا بعد از كشتن اهداف دور، احساس خشنودی و غروری وصف نشدنی وجودتان را فرا می‌گیرد. اگر می‌توانید با شلیك به ضامن نارنجك یك سرباز پیاده نه تنها او بلكه افراد نزدیكش را منفجر كنید، باز مدیون فیزیك قوی بازی هستید.چنین دقتی با توجه با تم و سبك بازی ضروری به نظر می‌رسد و حداقل جنبه‌ تاكتیكی آن، دادن این فرصت به بازی‌كننده است تا با قطع كردن سیم‌ها یا منفجر كردن مین‌های روی زمین، از موقعیت استراتژیك خود دفاع كند. طراحی مراحل و سازه‌ها به گونه‌ای است كه بیشترین بار گیم‌پلی را بر دوش مخفیكاری می‌گذارد و اگرچه این موضوع اغلب جالب و دوست‌داشتنی است، ولی عدم تعادل در بازی و سختی بیش از حد، خیلی از لذت‌های آن را به تباهی می‌كشد.حداقل در موقع لزوم باید بتوان به صورت مستقیم نیز با گروهی اندك درگیر شد یا خیر؟ هوش مصنوعی افتضاح كار شده و سربازان دشمن با آن انیمیشن‌های بد مثل مور و ملخ به داخل ساختمان می‌ریزند؛ در حالی كه بهترین امید شما كاشت مین یا بمب در مسیر تردد آنهاست. با وجود ضعف‌های هوش مصنوعی، بازی نیز تنبیه بزرگی در صورت شكست برای شما تدارك دیده تا با شروع مجدد و چرخه‌ای تكراری حسابی از بازی ناامید شوید. در نتیجه لذت‌هایی كه قبلا در موردشان صحبت شد تنها برای مدتی كوتاه و گذرا باقی می‌ماند وبقیه تجربه‌ بازی با آه و افسوس همراه خواهد بود. تك‌تیرانداز ماهر برای عاشقان این سبك شاید بازی بدی نباشد، اما هركس خربزه می‌خورد باید پای لرزش هم بنشیند!